Ένα χρόνο μετά την έκδοση του βιβλίου "50 Χρόνια Πανσερραϊκός", το καλοκαίρι του 2015, σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον Τάκη Ηλιάδη, ο θρύλος της αγαπημένης μας ομάδας μου εκμυστηρεύτηκε την επιθυμία του να εκδώσει την αυτοβιογραφία του, ζητώντας τη βοήθειά μου.
Εννοείται πως η θετική απάντηση βγήκε σχεδόν... ακαριαία από τα χείλη μου, αφού η ιστορία του Σερραίου μπαλαδόρου στα γήπεδα ταυτίζεται με αυτή του Πανσερραϊκού για πολλές δεκαετίες. Από τα τέλη της δεκαετίας του '50 και τα ντέρμπι μεταξύ Ηρακλή Σερρών και Απόλλωνα Σερρών, στη γέννηση του Πανσερραϊκού κατά τη δεκαετία του '60 και μέχρι το φινάλε της καριέρας του με τα ερυθρόλευκα στα μέσα των '70s.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τις θητείες του ως προπονητής στα "λιοντάρια" στις δεκαετίες του '80 και του '90, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως ίσως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να έζησε τόσα πολλά εντός των τειχών του Πανσερραϊκού! Συνεπώς, οι αφηγήσεις, οι αναμνήσεις και οι αποκαλύψεις του παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον!
Η όλη διαδικασία της συγγραφής του "Μια ζωή Πανσερραϊκός" υπήρξε για μένα μία υπέροχη εμπειρία. Όσα κατά καιρούς είχα διαβάσει σε εφημερίδες ή είχα ακούσει από παλιότερους φιλάθλους, ξεδιπλώνονταν μπροστά μου μέσα από τις αφηγήσεις ενός παίκτη που σημάδεψε την ιστορία του Πανσερραϊκού παίζοντας στην ομάδα για 12 χρόνια.
Όπως μου έχουν αναφέρει και άλλοι φίλαθλοι που έχουν διαβάσει την αυτοβιογραφία του Τάκη Ηλιάδη, κάθε φορά που ξεφυλλίζω το βιβλίο μεταφέρομαι σε μία άλλη εποχή, σε χρόνια που το ποδόσφαιρο στη χώρα μας ήταν αγνό και ρομαντικό. Τότε που οι παίκτες έπαιζαν κυριολεκτικά για τη φανέλα και οι οπαδοί στήριζαν τις τοπικές ομάδες γιατί ήταν ένα κομμάτι της ζωής τους.
Τότε που δεν υπήρχε στοίχημα, δεν υπήρχαν ζωντανές μεταδόσεις στην τηλεόραση και τις Κυριακές τα γήπεδα γέμιζαν από χιλιάδες φιλάθλους, μικρούς και μεγάλους, σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Με λίγα λόγια, διαβάζοντας κανείς το "Μια ζωή Πανσερραϊκός" μεταφέρεται σε μια εποχή που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε ούτε σε... 200 χρόνια!
Από όλα όσα μου διηγήθηκε ο Τάκης Ηλιάδης, αλλά και οι άλλοι μεγάλοι παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου που γράφουν στο βιβλίο, όπως ο Γιώργος Κούδας, ο Τότης Φυλακούρης, οι "δικοί μας" Γιώργος Μπιτζίδης, Σάκης Αναστασιάδης, Γιώργος Τσιφούτης και αρκετοί ακόμα, πολλά είναι αυτά που έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου.
Περισσότερο όμως από οποιαδήποτε άλλη αφήγηση μου άρεσε αυτή που έχει να κάνει με την πρώτη εκτός έδρας νίκη του Πανσερραϊκού στην Α' Εθνική, το ιστορικό 0-1 επί του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας τον Μάιο του 1968. Στις σειρές που ακολουθούν μπορείτε να διαβάσετε ένα μικρό απόσπασμα σχετικό με εκείνο το ματς.
"Μακεδόνες, λιοντάρια, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου"!
Προσπαθώντας να θυμηθώ κάποιους από τους αγώνες που σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ιστορίας του Πανσερραϊκού, θα ξεκινήσω από το ιστορικό 0-1 απέναντι στον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Η νίκη εκείνη σημειώθηκε στις 26 Μαΐου 1968 και ήταν η πρώτη εκτός έδρας επικράτηση του Πανσερραϊκού στην ιστορία του στην Α' Εθνική. Στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια είχαμε κερδίσει στις Σέρρες με 1-0 τον Πιερικό και την Προοδευτική, με σκόρερ τον Γιώργο Αποστολίδη και στα δύο ματς. Παραμέναμε όμως σε πολύ δύσκολη βαθμολογική θέση, "πεθαίναμε" για βαθμούς, αλλά όταν πας να παίξεις με ένα από τα πιο μεγάλα ονόματα της χώρας, δεν έχεις και πολλές πιθανότητες. Προπονητής μας ήταν ο αξέχαστος Νίκος Πάγκαλος. Πριν από το παιχνίδι λοιπόν, στα αποδυτήρια, άρχισε να μας μιλάει για να μας ανεβάσει το ηθικό. "Μακεδόνες, λιοντάρια, απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σήμερα μπορείτε να φάτε το τριφύλλι"!Μας είπε αυτά και διάφορα άλλα τέτοια για να μας "ντοπάρει", όμως ήταν λόγια που δεν τα πίστευε. Αυτού του είδους οι ομιλίες ήταν κάτι που συνήθιζε ο κυρ Νίκος.
"Δυο παιδιά έχω να μεγαλώσω"
Μπήκαμε μέσα στο γήπεδο και κάναμε το παιχνίδι που έπρεπε. Παίξαμε πολύ δυνατά για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τη μπάλα μακριά από την περιοχή μας. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρξε παίκτης μας που να υστέρησε, που να μην είχε απόδοση πάνω από 8 ή 9. Με πρώτο και καλύτερο τον Παναγιώτη Κελεσίδη, σε ηλικία μόλις 18 ετών. Στο πρώτο ημίχρονο έπιασε τα... άπιαστα και προς το τέλος, λίγο μετά το 80ό λεπτό, ο Βαγγέλης Καλαποδάς "έγραψε" το 0-1 με ένα καταπληκτικό σουτ στο "παραθυράκι" της εστίας του Οικονομόπουλου, του "πουλιού" όπως τον έλεγαν που όμως σε εκείνη τη φάση δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν μια γκολάρα, ο Καλαποδάς έκανε κίνηση από έξω αριστερά και έκανε ένα υπέροχο πλασέ στο "Γ" της εστίας. Αμέσως μετά το γκολ γίναμε όλοι οι παίκτες ένα κουβάρι και δεν πηγαίναμε στη σέντρα για να περάσει η ώρα, έστω ένα ή δύο λεπτά και να μην έχει πολύ χρόνο να αντιδράσει ο Παναθηναϊκός. Ο Στέργιος Χατζηπανταζής μάλιστα έτρεξε στον διαιτητή και του είπε: "Σφύριξε κύριε διαιτητά, δύο παιδιά έχω να μεγαλώσω"! Πράγμα βέβαια που δεν ίσχυε! Και ο διαιτητής του απάντησε "Βρε παιδί μου, επτά λεπτά παιχνίδι έχει ακόμα, τί είναι αυτά που μου λες;". Όπως αντιλαμβάνεστε, μέχρι το τελευταίο σφύριγμα από τον ρέφερι, εκείνα τα επτά λεπτά μας φάνηκαν σαν... αιώνας. Όμως η μεγάλη νίκη ήρθε και μαζί με αυτήν ήρθε και το μεγαλύτερο πριμ που είχαμε πάρει ποτέ!