Στις 4 Μαρτίου 2009, στη ρεβάνς του 0-0 του Δημοτικού Γηπέδου Σερρών, ο Πανσερραϊκός φιλοξενούνταν στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό, έχοντας στην πίσω άκρη του μυαλού του ένα τρελό όνειρο: την πρόκριση, για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας!
Κάνοντας ένα μαγικό, απίστευτο παιχνίδι, τα "λιοντάρια" βρέθηκαν να προηγούνται με 0-3, με γκολ των Ντενίζ Μπαϊκαρά (23') και Νάστια Τσεχ (56' πεν., 71'). Οι γηπεδούχοι αντέδρασαν στο τέλος, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα περισσότερο από το να μειώσουν σε 2-3. Ανάμεσα στους χιλιάδες φιλάθλους του Πανσερραϊκού που πανηγύρισαν εκείνο το απόγευμα, υπήρξαν περίπου 20 που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ τη συγκεκριμένη μέρα.
Ήταν αυτοί που βρέθηκαν στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, στη θύρα των φιλοξενούμενων. Ένας από αυτούς ήταν ο αδερφός μου, Μάριος, που φύλαξε μετά το τέλος του ματς το κειμήλιο που σας παρουσιάζει το Panserraikos Blog. Πρόκειται για το πρόγραμμα αγώνα της αναμέτρησης το οποίο αποτελεί ίσως το πλέον πολύτιμο match programme από παιχνίδι του Πανσερραϊκού.
Ακολούθησε το Panserraikos Blog στο Instagram με ένα κλικ εδώ!
Την ώρα που αυτά τα μικρά βιβλιαράκια έχουν φτάσει να πωλούνται έναντι εκατοντάδων, ακόμα και χιλιάδων (!) ευρώ στο εξωτερικό, στην Ελλάδα δεν είναι τόσο διαδεδομένα μιας και ειδικά στις χαμηλότερες κατηγορίες οι ομάδες δεν τα εκδίδουν καν. Αυτό το 34σελιδο πρόγραμμα, μας θυμίζει τις μεγάλες μέρες του παρελθόντος, την τελευταία καλή εποχή που ο Πανσερραϊκός έκανε περάσματα από τη μεγάλη κατηγορία.
Σε ότι αφορά τα περιεχόμενά του, παρουσιάζεται μεταξύ άλλων η προϊστορία των αγώνων Παναθηναϊκός-Πανσερραϊκός, το προφίλ των "λιονταριών", ενώ περιλαμβάνεται συνέντευξη του Μπράις Μουν και αφίσα του Γιακούμπ Βαβζίνιακ. Ξεχωρίζει όμως, η τελευταία σελίδα στην οποία αναγράφονται τα ρόστερ των ομάδων εκείνου του ιστορικού ματς.
Εξαιρουμένων των αυθεντικών και φορεμένων εμφανίσεων του Πανσερραϊκού, που είναι η... αδυναμία μου, θεωρώ το συγκεκριμένο match programme ως ένα από τα 2-3 κορυφαία αντικείμενα της συλλογής μου και ευχαριστώ και πάλι τον αδερφό μου Μάριο που το φύλαξε για να μπορούμε τώρα, 10 χρόνια μετά, να θυμόμαστε εκείνο το όμορφο απόγευμα!